Πες μου, μάνα, πες μου
αν μ’ έχεις πεθυμήσει,
φλόγα, μάνα, φλόγα
που κάποτε θα σβήσει
και θα χαθεί, και θα χαθεί…
Κι ό,τι κουράγιο μου ‘χει μείνει θα χαθεί
κι αυτή η κλωστή που με κρατάει θα κοπεί.
Λιώνω, μάνα, λιώνω μα δε θέλω να σου γράψω
το δικό μου πόνο μέσα μου θα θάψω.
Και θα χαθώ, και θα χαθώ…
σ’ αυτό τον κόσμο τον καλό που μου ‘ταζες παιδί
σ’ αυτό τον κόσμο τον καλό που μου ‘χες πει
μέσα στα ψέματά σου μάνα θα χαθώ
μέσα στα ψέματα που με ‘μαθες να ζω.
Ένας πικρός καφές έγινε η ζωή μου
ένα δυάρι είναι η φυλακή μου
πόσο ξένη μου είναι αυτή η πόλη
άνθρωποι χιλιάδες μα τόσο μόνοι.
Πες μου, μάνα, πες μου
αν μ’ έχεις πεθυμήσει,
φλόγα, μάνα, φλόγα
που κάποτε θα σβήσει.
Ένας πικρός καφές έγινε η ζωή μου
ένα δυάρι είναι η φυλακή μου
πόσο ξένη μου είναι αυτή η πόλη
άνθρωποι χιλιάδες μα τόσο μόνοι, τόσο μόνοι…