Τα φώτα λάμπουν στην πολιτεία
κι εγώ μονάχος μες στο κελί
κι απόψε πάλι θα ξαγρυπνήσω
με σύντροφό μου ένα κερί.
Βροντούν οι πόρτες οι βαριές,
βροντούν κι οι αλυσίδες,
και στην καρδιά μου σβήνουνε
όνειρα και ελπίδες.
Εγώ δεν είδα ποτέ τον ήλιο,
εγώ δεν είδα ποτέ το φως.
Για μένα ο κόσμος είναι μονάχα
τέσσεροι τοίχοι κι ένας σκοπός.
Βροντούν οι πόρτες οι βαριές,
βροντούν κι οι αλυσίδες,
και στην καρδιά μου σβήνουνε
όνειρα και ελπίδες.
Μανούλα, σήκω από το μνήμα
κι έλα κοντά μου μια χαραυγή,
και κλάψε, μάνα, μήπως μ’ αφήσουν
νά ’ρθω μαζί σου στη μαύρη γη.
Этот текст прочитали 297 раз.