Φύσα λίγο, βρε βοριά,
πήγαινέ με στα βαθειά
και δε φοβαμαι πια κυκλώνες.
Έχω μέσα μου φωτιά
που δε σβήνει στα ρηχά
ούτε κοιμάται σε κρυψώνες,
θέλει ανέμους στα πανιά
να τιθασεύει ανεμώνες.
Φύσα με πιο δυνατά,
έχω μέσα μου ανοιχτά,
φύσα με, τ’ αγκάθια βγάλε μου
και σκόρπισέ τα στον ήλιο.
Φύσα με πιο δυνατά,
σήκωσέ με πιο ψηλά,
πάρε με, καράβι κάνε με
κι αρμένισέ με στον κόσμο.
Φύσα λίγο, βρε βορια,
δεν αντέχω τα σχοινιά,
φύσα και σπάσε τα κατάρτια,
έχω τάξει στη στεριά
πως θα μ’ εχει αγκαλιά
στα μυστικά της τα κρεβάτια
και δε θα `χω πια κορμιά
και πελαγοδοσμένα μάτια.
Φύσα με πιο δυνατά,
έχω μέσα μου ανοιχτά,
φύσα με, τ’ αγκάθια βγάλε μου
και σκόρπισέ τα στον ήλιο.
Φύσα με πιο δυνατά,
σήκωσέ με πιο ψηλά,
πάρε με, καράβι κάνε με
κι αρμένισέ με στον κόσμο.