Απέραντο Φθινόπωρο το βλέμμα σου και πάλι
τι βασανίζει το μυαλό,τι δέρνει την ψυχή
Σε κράτησα να μην χαθείς μα η σκέψη σου σπατάλη
τις αντοχές μηδένισε η απόλυτη σιωπή.
Τον ποταμό τον στέρεψες, άδειασες το πηγάδι
ποτέ σου όμως δεν μίλησες γι’ αυτή τη μοναξιά
Του ταξιδιού σου θεατή, της νύχτας σου σημάδι
με βάφτισες και πέτρωσα σ’ αυτή την ερημιά
Τα πάντα σου τα στοίβαξες μέσα σ’ ένα κουφάρι
Ζωή σου το ονόμασες και κλείστηκες εκεί
Μα οι ζωές μοιράζονται, πορεύονται ζευγάρι
δε συμπυκνώνεις ύπαρξη σε τέλος και αρχή