Σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό κοιμάται ο γιος της ερημιάς
με τ’ όνειρο του ματωμένο στα πλοκάμια της νυχτιάς
και τα φτερά του έχουν καεί απ’ το ταξίδι το μακρύ
πάνω από χώρες που για πάντα έχουν σβηστεί
Σ’ ένα παιχνίδι μυστικό έξω απ’ το νόμο της χαράς
το λίγο φως που είχε γευτεί έχασε ο γιος της ερημιάς
και το μυαλό του το θαμπό άρχισε άγριο χορό
με τις σκιές που τον τραβούν στο ποταμό
Γιε της ερημιάς τον ύπνο σου γνωρίζω
μα να σ’ αγγίξω δεν τολμώ
Γιε της ερημιάς ο κόσμος περιμένει
να σε ξυπνήσω δεν μπορώ
Περνάν τα χρόνια στριμωχτά γεμάτα τρόμο και σιωπή
όλα είναι πριν είτε μετά μέσα στον ύπνο το βαθύ
φωνάζεις κι όμως δε ρωτάς βλέπεις καλά μα δεν κοιτάς
πως είμαστ’ όλοι παιδιά της ερημιάς
Γιε της ερημιάς τον ύπνο σου γνωρίζω
μα να σ’ αγγίξω δεν τολμώ
Γιε της ερημιάς ο κόσμος περιμένει
να σε ξυπνήσω δεν μπορώ