Σιγά σιγά, με βήματα δειλά
μονάχος ταξιδεύει με το νου κομματιασμένο
και τριγυρνά στα στέκια τα παλιά
τον ήλιο να ξανάβρει σ’ ένα κόσμο βυθισμένο.
Απ’ την αρχή σ’ ανύποπτη εποχή
αθόρυβα γλιστράει πίσω από σχήματα φθαρμένα
και μια φωνή γλυκά τον οδηγεί
σε γνώριμα λιμάνια που τα νόμιζε χαμένα.
Μες στη νύχτα φύγαν τα πουλιά
τον έρωτα κρατώντας στα φτερά τους
άστρα λευκά τα όνειρά τους
σκορπίσαν στο νοτιά.
Ένα παιδί με χάρτινη μορφή
τον πρώτο το ρυθμό μες στα παιχνίδια του ανταμώνει
κι η μουσική, σαν φλόγα μυστική
μια θάλασσα από χρώματα στα μάτια του απλώνει.
Σιγά σιγά, με βήματα δειλά
γνωρίζει την αγάπη με το νου του σαστισμένο
κι όλο γυρνά σε βάθη σκοτεινά
τον ήλιο να ξανάβρει σ’ ένα κόσμο βυθισμένο.
Μες στη νύχτα φύγαν τα πουλιά
τον έρωτα κρατώντας στα φτερά τους
άστρα λευκά τα όνειρά τους
σκορπίσαν στο νοτιά.