Πεταμένο πακέτο η ζωή
σ’ αυτήν την άγρια πόλη πέφτω μόνος στο κενό
κάπου θα `σαι μόνη, περιμένω πως θα `ρθεις
την πόρτα έχω αφήσει ανοιχτή να μπεις.
Μοιάζεις με κάτι χειμώνες που δεν έρχονται πια
μέσα στις άδειες μου νύχτες το πόσο λείπεις μετρά.
Μου `χες πει θυμάμαι θα με πας
μια μέρα στο φεγγάρι, δε σε νοιάζει τώρα πια
που μόνος στο κρεβάτι περιμένω μια σκιά
πάλι να έρθει να με πάρει αγκαλιά.
Этот текст прочитали 393 раз.