Χάραζε μια Κυριακή έξι ώρα το πρωί χάραζε
μα το σκοτάδι στη ψυχή θα έμενε για πάντα εκεί.
Είχες παρεξηγηθεί και έφυγες με στη βροχή
χάραζε όταν με βλέπαν σαν τρελό να εκλιπαρώ για να σε βρω .
Τα άγρια χαράματα
με πιάνουν κρίσεις πανικού και ψάχνω φάρμακα
έχω παραισθήσεις μου μιλάνε τα φαντάσματα
στο είχα πει αν φύγεις πως θα τρελαθώ.
Τα άγρια χαράματα
μου βγαίνουνε τα ψυχολογικά μου τραύματα
νιώθω να πεθαίνω απο εγκεφαλικά και εμφράγματα
ζω μακριά σου έναν θάνατο αργό...
Βράδιασε και ανησυχώ που δεν είσαι πάλι εδώ
βράδιασε και είναι ψέμα αν θα πω πως έπαψα να σ’ αγαπώ
τέτοιες ώρες το μυαλό με διατάζει να σε δω
βράδιασε μα πριν χαράξει θα `χει βγει η τελευταία μου πνοή.