Ώρες – ώρες λέω να γράψω μαλακίες
Που θέλουν οι εταιρείες να κάνουνε σουξέ
Μα τότε η καρδιά μου λέει:
“αλήτη, αν βγεις από το σπίτι μην ξαναρθείς ποτέ”
Και έρχονται οι νότες σαν προδότες
Κι οι στίχοι σαν ρουφιάνοι
Και με πολιορκούν
Και κει που λέω να πω για καλοκαίρια
Μου δένουνε τα χέρια
Κι αλλού με οδηγούν
Και γράφω για τους δρόμους που χρόνια περπατάω
Κάτι μικρά δρομάκια που ο νους δεν τα χωρά
Κι από τις λεωφόρους πάντα θα προτιμάω
Εκείνα τα σοκάκια που η ψυχή χαμογελά
Ώρες – ώρες λέω να γράψω για παιδάκια
Που ζούνε σε σπιτάκια σαν τους ναυαγούς
Παιδάκια που φοράνε συνολάκια
Και που προσέχουν να `χουν καλούς κοιλιακούς
Να βγάλω κι εγώ κανένα φράγκο
Να μην είμαι στον πάγκο μονίμως αλλαγή
Μα τότε η καρδιά μου λέει:
“παπάρα, σε όλους για ν’ αρέσεις θα χάσεις την ψυχή”