Ποτέ σου δε κατάλαβες τι κρύβαν οι χειμώνες
κουράστηκες της Άνοιξης το κύμα να ρωτάς
στο ρελαντί το βάδισμα κι ας πέρασαν αιώνες
τί τα σκαλίζεις φίλε μου να μάθεις τι ζητάς;
Κάθε που στράβωνε ο καιρός μελαγχολούσε ο στίχος
στράβωνε η μελωδία σου κι έκανε να φαλτσάρει
σβήνονται τα συνθήματα και ξεθωριάζει ο μύθος
το πλοίο σήκωσε άγκυρες και γι’ άλλη γή σαλπάρει.
Δεν ήταν που σε πέτυχα μεσάνυχτα και κάτι
να `χεις τεντώσει τα φτερά στη μέση της πλατείας
Γενάρη μήμα ξέσκεπος και πού να κλείσεις μάτι
δεν το `βρισκες κι ας τό `ψαξες στο ρού της Ιστορίας.