Είναι τα χρόνια που φύγαν,
τα γένια και τ' άσπρα μαλλιά,
είναι τα τραγούδια που είπα
ή που φοράω γυαλιά;
Πόσο περίεργο μοιάζει
κάθε που φεύγω απ' το φως
ο κόσμος να με πλησιάζει
και όλοι να λένε να ένας σοφός.
Δεν έχω να σου δώσω συνταγές και μαγγανείες
γιατί είμαι μπουνταλάς και γκαφαδόρος.
Τις μέρες μου τις πέρασα σε χίλιες πολιτείες
τους χάρτες μου τους έφαγε ο σκόρος.
Δεν έχω την χρυσή προβιά, τη μαγική τη σφαίρα
και δεν κρατάω μυστικά σοφίας,
με δέος και με θαυμασμό με βρίσκει κάθε μέρα
και ας με λένε τέρας ψυχραιμίας.
Δυο πράγματα ξέρω με σιγουριά,
η αγάπη με θάλασσα μοιάζει,
απλώνει μεγάλη μια αγκαλιά
και μέσα καθένας βουλιάζει.
Δυο πράγματα ξέρω χωρίς δισταγμό
η λέξη δεν μοιάζει με πράξη
και πρέπει ν' αλλάξεις εσύ εαυτό
αν θέλεις ο κόσμος ν' αλλάξει.
Είναι η ζωή που 'χω φτιάξει σαν σπίτι γεμάτο βιβλία,
όσα σου έχω διδάξει και σου προκαλώ υπνηλία;
Πόσο περίεργο πάντα χωρίς να 'χω γνώσεις πολλές
να κόβει το παίξιμο η μπάντα και να μου ζητάει συμβουλές.
Δεν έχω το ιδιαίτερο, το κάτι, το μεγάλο
έχω μονάχα μια σπηλιά με θέα.
Ένα τραγούδι στο μυαλό που πάντα θέλω κι άλλο
και μια ψυχή που ψάχνει για παρέα.
Σε βλέπω όταν έρχεσαι από ένα άλλο μέρος
να κουβαλάς στους ώμους απορίας,
με πιάνει πάντα πανικός και νιώθω λίγο γέρος
και ας με λένε τέρας ψυχραιμίας.