Μ’ ένα εικοσιδύο μπλε
τρυπάω του χρόνου το φιλέ
τρυπάω τα δίχτυα
καπνούς ανάσες και φιλιά
τη νύχτα παίρνω αγκαλιά
κερνάω ξενύχτια
Κι αφού δεν έχω κουραστεί
να σε κοιτάω
στην κουπαστή εικοσιδύο
μωρά κι οι δυο μας στα νερά
περάσαν κύματα αλμυρά
σαρανταδύο
Όσο καίνε ακόμα τα καντήλια μας
λάβα το φιλί θα καίει τα χείλια μας
σώματα θ’ ανάβουμε στα στρώματα
και στα παπλώματα
όλοι αραχτοί
όσο αντέχει ακόμα το σαρκίο μας
κι όσο υπάρχει κάτι στο ψυγείο μας
Έρωτα ζωής εμείς θα ζήσουμε
κι όταν θα σβήσουμε
θα μεταλλαχτεί.
Με μιαν αγάπη ανακωχή
μ’ ένα καινούριο γιώταχι
θα τριγυρνάμε
περνάμε πάντα στην πενιά
να μας ακούει η γειτονιά που τραγουδάμε
Κι αφού δεν έχω κουραστεί
μαζί σου να `χω μοιραστεί
είκοσι χρόνια
μ’ ένα τραγούδι σαν κι αυτό βάλε στο αίσθημα ρευστό
γι’ αγάπη αιώνια.