Γράφω και σκίζω γράμματα
δικά σου σπάω πράγματα και
ότι σε θυμίζει.
Για σένα δεν υπάρχω πια
και τη φτωχή μου τη καρδιά
η θλίψη τη γεμίζει.
Δε θα μάθεις ποτέ πόσο πόνεσα κ έκλαψα
Δε θα μάθεις ποτέ πόσο μόνος μου ένιωσα
Δε θα μάθεις ποτέ να αγαπάς μια φωτιά θα `σαι όπου περνάς
Και θα καις ότι νιώθουν για σένα,
σε λυπάμαι, λυπάμαι για σένα.
Τα μάτια σου που κλαίγανε
αλήθεια δε μου λέγανε
κομμάτια έχω γίνει.
Κι όμως ακόμα σ’ αγαπώ
γιατί αυτό που νιώθω εγώ
ο χρόνος δεν το σβήνει.
Δε θα μάθεις ποτέ πόσο πόνεσα κ έκλαψα
Δε θα μάθεις ποτέ πόσο μόνος μου ένιωσα
Δε θα μάθεις ποτέ να αγαπάς μια φωτιά θα `σαι όπου περνάς
Και θα καις ότι νιώθουν για σένα,
σε λυπάμαι, λυπάμαι για σένα