Οι φίλοι μου τα μάζεψαν και φύγαν απ’ τη χώρα,
ποιος ξέρει εκεί τι ώρα να’ ναι τώρα;
Άλλος πήγε στο Άμστερνταμ και άλλος στο Βερολίνο,
κι άλλος με μια βαλίτσα στο Λονδίνο.
Κοροΐδευα της ξενιτιάς τα γραφικά τραγούδια,
που ακούγανε και κλαίγαν τα παππούδια.
Τώρα τρίβω τα μάτια μου κι όλο μετράω μίλια,
κουνόντας ηλεκτρονικά μαντήλια.
Και εμείς οι εναπομείναντες τα λέμε που και που,
μοιράζοντας τις κρίσεις πανικού.
Γκρινιάζουμε στους φίλους μας και ρίχνουμε ευθύνες,
στους διπλανούς και όχι στους κηφήνες.
Οι φίλοι μου τα μάζεψαν γιατί δεν την παλέψαν,
κάποιοι πεινάσαν, κάποιοι διαπρέψαν.
Άλλοι είναι στις φάμπρικες που λέγαν τα τραγούδια,
που ακούγανε και κλαίγαν τα παππούδια.
Και μόνο μιαν ερώτηση ακούν όλη την ώρα,
αν θα γυρίσουν κάποτε ή τώρα.
Παγώνει τότε η φωνή και η στιγμή που ζούμε,
μέχρι να βγει απ’ το στόμα το "Θα δούμε.."
Και εμείς οι εναπομείναντες τα λέμε που και που,
μοιράζοντας τις κρίσεις πανικού.
Γκρινιάζουμε στους φίλους μας και ρίχνουμε ευθύνες,
στους διπλανούς και όχι στους κηφήνες.
Κουράγιο φιλαράκια μου, η μπόρα θα περάσει.
Εμείς βέβαια θα’ χουμε γεράσει.
Θα βλέπω τα εγγόνια σας και θα σας κάνω like,
κι αγάπη θα σας στέλνω απ’ το skype..