Këtë mandë ma hùajti njerì të mbulòhëça te jurnàtat e ligë,
këtë kopull me qepu njerì të më dredhëçin leshtë më mirë.
Gjithë mënd i shohen, me duert mënd i ngàsen,
judhikònjen, shumë nëmë na dërgònjen.
Me këtë dorë zgjìdha shumë koce,
Me këtë këmbë ngava karrèra.
Ma te i pari fos vajt'è re
E bëra forcen të ngrëhëça pamèt.
Nanì këtu i ulet me zëmëren e shùajtur,
jam i gjallë o i vdekur?
Çdo herë te këta katunde thuhet:
thuem kush pratikòn se të mbësonj ç'artë bën.
Jipem te trutë tim,
Ku vanë të tjèrit? Ku vanë gjithë?
Dukë se jam te një rrugë pjot me diell,
Cila ë të dal? Cila ë çë kam çanj?
Vetim miqët mënd të kuptonjen te këta jurnàt,
Me zëmër na fjàsen, me grykë hapët, jo si këta paesàn,
Çë si gjalpëra na hanë.
E gjelbër ë sperënxa jonë gjindë arbëreshë,
i kuq gjaku çë kemi te venet tonë, e zezë ë mortja çë na sjell disperacionë,
e zezë ë mortja, kjò çë pundàr kurmin tonë.
Guarda che amici
Questa coperta me l'hanno data in prestito in un giorno freddo
Questo cappello me l'hanno cucito per ripararmi la testa
Tutti possono vedere, toccare con mano
Giudicare e maledire
Con queste mani ho sciolto tanti nodi
Con queste gambe ho corso tanto
Ma sono caduto nella prima buca
Non avevo le forze per rialzarmi
E sono qui adesso col cuore spento
Non so se sono vivo o morto
Mi chiedo: dove sono gli altri?
Dove sono finiti tutti?
Certe volte qui si sente dire:
dimmi con chi vai e ti dirò chi sei
Mi sento come se fossi in una stradina che scoppia di luce
Da che parte devo uscire? Da che parte cominciare a rompere?
Solo gli amici possono capire queste giornate
Ci parlano chiaro, col cuore
Non sono serpenti come tanti altri
E' verde la speranza di noi gente arbrereshe
Rosso il sangue che ci scorre nelle vene
E più nera la morte che ferma i nostri corpi