Το παλιό μας το τραγούδι
που τ’ ακούγαμε μαζί,
τώρα που χαθήκαν όλα
ποιος θα το `λεγε, να ζει,
τώρα που χαθήκαν όλα
ποιος θα το `λεγε, να ζει.
Από τότε που η καρδιά μου
σ’ έχασε παντοτεινά,
δεν το πίστευα ποτέ μου
πως θα τ’ άκουγα ξανά,
δεν το πίστευα ποτέ μου
πως θα τ’ άκουγα ξανά.
Κι όμως να, που κάποιο βράδυ,
μόλις νύχτωνε, θαρρώ,
μ’ έν’ αλλόκοτο φεγγάρι,
μακρινό και καθαρό,
μ’ έν’ αλλόκοτο φεγγάρι,
μακρινό και καθαρό.
Καθώς γύριζα στην τύχη,
μόνος μέσ’ στη σιγαλιά,
το ξαν’ άκουσα και πάλι
και στην ίδια τη γωνιά,
το ξαν’ άκουσα και πάλι
και στην ίδια τη γωνιά,
και στην ίδια τη γωνιά.
Και το γνώρισα και πάλι
το τραγούδι που αγαπώ
κι ας μην έμοιαζε καθόλου
τον παλιό του το σκοπό,
κι ας μην έμοιαζε καθόλου
τον παλιό του το σκοπό.
Γιατί τώρα δε σκορπούσε
τον καημό του το βαθύ,
μα βογγούσε και θρηνούσε
μια φωνή που έχει χαθεί,
μα βογγούσε και θρηνούσε
μια φωνή που έχει χαθεί.