Μα, εγώ που τραγούδησα τον πόλεμο
και τα παλληκάρια μας τα ηρωϊκά,
εγώ που τραγούδησα τον πόλεμο
με τραγούδια θριαμβικά,
εγώ που τραγούδησα τον πόλεμο,
τον θυμάμαι και κλαίω,
τώρα τραγουδάω και λέω: (ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ)
Σπάστε τις άγριες σάλπιγγες,
τις θριαμβικές φανφάρες
και κάντε τες χαμόγελο
και κάντε τες κιθάρες.
Τον πόνο κάντε τον κρασί,
τον στεναγμό λουλούδι
και του πολέμου την κραυγή,
ερωτικό τραγούδι.
Οι κάμποι θέλουν πράσινο,
η Άνοιξη θέλει αηδόνια,
τ’ άστρα καθάριο ουρανό,
τα κορφοβούνια χιόνια.
Κι ο άνθρωπος,
σαν το τρελό κυνηγημένο ελάφι,
ζητάει και λαχταράει
να πιεί αγάπη, ω, ω, ω, αγάπη,
ω, ω, ω, αγάπη, ω, ω, ω, αγάπη.
Γλυκό ψωμί κι όχι ζωές
να κόβουν τα μαχαίρια,
κι αντί να κουβαλάν φωτιά
των αγοριών τα χέρια,
των κοριτσιών τα ολόχλωμα
τα στήθη να απλώνουνε
και στην καρδιά τους
το γλυκό Απρίλη να καρφώνουνε.