Κάποιος κάπου κάποτε στην καρδιά μου μίλησε
με στοργή κι αγνότητα και λατρεία τόση
κάποιος κάπου κάποτε φλογερά με φίλησε
θέλοντας τα χείλια μου να μου τα ματώσει
Τώρα πια συνήθισα κι ούτε πια λυπάμαι
κάποιος κάπου κάποτε που να τον θυμάμαι
τώρα πια συνήθισα κι ούτε πια λυπάμαι
αααα αααα ααα
Στην αγνή και άδολη τη καρδιά μου μίλησε
κάποιος κάπου κάποτε πάνε τόσα χρόνια
κι η καρδιά μου γέρασε κι η ζωή μου κύλισε
μέσα στην απόγνωση μέσ’ στη καταφρόνια
Τώρα πια συνήθισα κι ούτε πια λυπάμαι
κάποιος κάπου κάποτε που να τον θυμάμαι
τώρα πια συνήθισα κι ούτε πια λυπάμαι
αααα αααα ααα