Yapraklar dağıldı camlardan içeri
Sardı boğazımı birden sarı sarı
Kaçtım o zaman
Kaçtım
Benim günümdü ölüyordum
Sokaklara koştum hayata sarılmak için
Beni gören bütün ağaçlar yaprak döktü
İçimdeki yangın olmalıydı bu
Nefesimi tutan pencereler buğulandı
Rüzgarlı bir nehire koştuğumda
Diplerinde gördüm korkunç değinliğimi
Koşarak kaçtım
Kaçtım
Sokaklar ağaçlar bütün bu şehir
Mavi göklerin cesedini bekleyen bir tabuttu sanki
Dayanamadım seviyordum maviyi
Kaçtım güneşli bir köşeye
Sardı beni sonbahar
Sardı
Sardı beni aynalarla
Kaçamadım kendini kalbimde bulan sonbahardan
Dizlerime çöktüm sokağın sonunda
Batan erkenci güneş gibi
Bende battım karanlığıma