Çocukluğumu kimse bilmez arkadaşlarımda hiçse bilmez
Ellerinde tineri çekerek eski günleri geri getirmez
Umutlarıda sınırlıdır vazgeçilmez
Hiç sevilmez aslında, onun o kalbinide kimse bilmez
Bıçak değse kalbi çizmez, yanlız olanı kimse sevmez
Senin gördüğün bu kaldırımlara baksan ev denilmez
Çaresizce bekler ölümü ciğerlerini parçalarken
An gelir bu deli çocuklar hesap vaktini bekleyenler
Kimse bilemez onlarında dünyaları vaz geçilmez
Kaldırımları mesken onların bu dostları terk edilmez
Hayallerini bilsen ailesinden umut bekleyenler
Unutup gidenler, uyurken melek bilenler
Belki hayallerini terk ederler ölüme rağmen
Ölüme yaşar bizlere rağmen her gün aynı bizlere rağmen
Düzene rağmen hiç birinde cinayetleri gören yoktur
İhanetleri sorsanızda yok der aga bu kalbe rağmen
Nakarat x2:
Gülmek ve mutluluk, güldüren oyun mu kaldı
Söndürüldü ocaklar, dönemez oldu çocuklar
Yollarında çukur, sonlarında meçhul bir ömür
Şimdilerde görüklerimin etkisinde her günüm
Ürkek avuçlarına rağmen ailesinden af diler
Uçurtmaları gök yüzünde hayallerini süslerler
Dudaklarını kimi zaman bu soğuklarda gizleyenler
Yanına benide alsan anne her gün ona bi dua eder
Ayaklarının altında nasır dolu bu ellerinde
Gelecekleri ellerinden alınan insan her biyerde
Bayramlar kimine hüzün kimine mutluluk verirken
Bestelenmemiş bu şarkılarada mutluluk gelir
Duvar dibi bu kaldırımlar zehirlerini gönderir
Çocuklarının ağrıyan başında yara ve kan gelir
Özlediklerin an gelir bi kurşun olur can verirken
Ölüm nedeni vaz geçin bu faili meçhul yer değildi
Şereflerine içtiğin bu dünyanın her bi tarafı
Bana bi zindan akşamlar, cehennemleri aratmaz
Yinede bi umutla bekler, hayallerini kimse bilmez
Uzanır gider elleri bilmedikleri yerlere
Nakarat x2:
Gülmek ve mutluluk, güldüren oyun mu kaldı
Söndürüldü ocaklar, dönemez oldu çocuklar
Yollarında çukur, sonlarında meçhul bir ömür
Şimdilerde görüklerimin etkisinde her günüm