Solmadan bu gül bi' gül yüzünle gel bana
Nasırlı ellerimde bin çiçek ekildi bostana
Masamda resminin kırık camı
Sen benimle bestelen bi şarkı ol ölümsüz ol
Melodi olamaz her beden..
Kaymayan bi' yıldızım ben semalarımda sen
Yanımda ol gözümde korku kalmasın
Benim yüzümden olmasın bu kez canımı alma artık
Giderken gözlerime bak doğru söyle sebebini düşsün masken
Gidemedim ben hala aynı bıraktığın anılardayım
Seni sevdiğim günleri saydım astronomik sayılardayım
Bi ton pembe şiir yazdım yararı olmadı
Tuzak doluymuş ayrılık düşmediklerim canımı yaktı
Ümitlerim tükenmeden be yalvarırım dön geri
Sen savaşta komutandın bende sadık askeri
Verdin emri terkettin her saniye dert ettim
Son kez bi' şarkı yaptım yazarı belli yok metni
Üşümesin tenin kölen başında beklerim ben hayli
Kafiyem yalan yazardı bunlar hep mücadelem
Felaketim melaikem bu lanet olsun ayrıldık
Sen benimle olamadın yeni yarim yalnızlık
Kurduğum binlerce düş mezarda şimdi
Yüzüğümüz parmağında yok hangi gündü ay düğünümüz
İletilerde hep yazardı hep yalandı sonsuzluk lafta kaldı
Bebeğimizle yalnızım ve geldi güz
Nakarat;
Evimize dön bana seslen ;
Duvarıma çivili bi resmine aşık kalbime
Sarayına gel beni üzmen önemli değil artık seni üzmem...
Uygar verse;
Doğduğum gün ölümü tattım 21 yaşım kanar
Yoksun kalbim senle gitti yorgunum soluk talan
Yalan değilyanan mumumsun hatıralar her tarafta
Sadığım ben sonsuza ve sardım her cigarada
Şimdi ayrıyız indi gözüme kara bi' perde
İhtiba edip sezer mi yok bi çare sen bitirdin
Azizenle kutla vazifemdir ağlamak
Mesajları yalanlamaktır intikamımimtihan zor savaş
Dar ağacında tek fidansın meyvesiz soluk kalan
Anne olsan yatağa sokmasan yanında koymasan
Adım hayatı sevmesem yalandır ayrılık haramdır
Armonim senin kulaklarında çınlayan melankolim
Yeşermesin mezarlarımda ayrılık yazar kader
Senin sesin kasis misali hayatımda tek engel
Unutmam inan bana unutturmaz hatıralar
Dik yokuşlu tarumar ilk olduğum aşina
En güzel cenneti biz küçücük odada kurduk
Yorgan altı kahkahan ve yastığımda ruj leken
Duvarlar resmeder ve bizden arda kalan portreler
Cüzdanımda annemin resminin yanında derbeder
Sen liseli hırkalı saçı toplu bir kadın
Üzmek istemezdim üzgünüm çok ağladım
Üzgünüm çok ağladık çok yalan ayıkladık
Dönmem artık ağlama bitti artık elveda
Nakarat;
Evimize dön bana seslen ;
Duvarıma çivili bi resmine aşık kalbime
Sarayına gel beni üzmen önemli değil artık seni üzmem...