Θέλ’ απόψε να γλεντήσω στην ταβέρνα να μεθύσω
και να βάλω τ’ οργανάκι, να μου φύγει το μεράκι,
γιατί το 'θελε η μοίρα ν’ αγαπώ μια ζωντοχήρα
και γι’ αυτήνα πάντα κλαίγω και τον πόνο μου δε λέω.
Τώρα δεν μπορώ ν’ αντέξω, θέλω να τηνε μαγέψω,
να μου πει πως μ’ αγαπάει, μόνο να μη με γελάει,
να γι’ αυτό θέλω να πίνω και τη φλόγα μου να σβήνω
και πηγαίνω στ’ αμπελάκι, πο 'χει τ’ όμορφο κρασάκι
και πηγαίνω στ’ αμπελάκι, να μου φύγει το μεράκι.