Μες στην ξενιτιά κλεισμένη, σκλαβωμένη πώς με άφησες
έρημη κι ορφανεμένη αχ αχ αχ βρε μάγκα με παράτησες.
Συ με πούλησες στα ξένα κι ολοένα κλαίγω και πονώ
αχ τι τράβηξα για σένα αχ αχ αχ δεν ξεχνώ βρε μάγκα δεν ξεχνώ.
Κι αν περνούνε τα χρονάκια τα φαρμάκια δε θα πάψουνε
της καρδιάς μου τα μεράκια αχ αχ αχ θα `ρθει η μέρα να πετάξουνε
της καρδιάς μου τα μεράκια αχ αχ αχ θα `ρθει η ώρα να σε κάψουνε.