De eindeloze steppe ligt bevroren en het sneeuwt terwijl
De vlokken razend striemen in het stormgeweld
En in die storm twee hongerige zwervers, slechts gestoken
In wat lompen voortbewegend door het open veld
Ze dragen geen bagage met zich mee, alleen de ene heeft
Een boek onder z'n arm
De ander, ietsje ouder
Heeft een tas over z'n schouder
Met daarin een fles met wodka en zolang ze wodka hebben
Houdt ze dat nog warm
Ze zwoegen zwijgend verder door de troosteloze leegte en
Zo nu en dan wordt de fles gepakt en nemen ze een slok daarvan
Zodat men verder kan
"Ja! Dat zijn bijna honderd woorden en wat hebt u me verteld? Drie dingen: het sneeuwt, er lopen twee zwervers rond en ze hebben honger. Eenvoud, jongeman, daar gaat het om. Ga verder, maar hou het kort. Kort!"
De avond is gevallen, en een scheefgezakte bouwval biedt
Maar nauwelijks beschutting voor de koude nacht
De wodkafles is leeg, de honger knaagt, een stompje kaars
Brandt, "Waarom lees je niet wat voor?" zo vraagt de oude zacht
De ander neemt het smoezelige stukgelezen boek ter hand en leest verhalen voor
Maar terwijl de storm blijft loeien
Gaat hun huid een beetje gloeien
En wanneer het laatste woord geklonken heeft breekt op
Hun wangen zelfs een blosje door
De honger is vergeten want de kracht van de verhalen hield ze in de ban
Ze zien tot hun verbazing het effekt er van
Zodat men verder kan
"Ja, u hebt absoluut talent, maar u gebruikt veel teveel woorden
Hoe bedoelt u dat precies
't Is zo simpel! Wat is de essentie van deze zin?"