Κόρη που υφαίνεις στ' αργαλειό
και 'φαίνεις και ξεφαίνεις
και το νου μου ξετρελαίνεις
Μεταξωτό είναι το πανί,
μεταξωτό το χτένι
και η κόρη που το υφαίνει.
-Όπα, όπα! Να ζήσει που το φαίνει!
-Μπράβο, Ρίτα μου!
Ας πάνε όσα δούλευα,
κι όσα 'χω δουλεμένα,
κόρη εγώ για σένα.
-Γεια σου, Σαλονικιέ μου!
Μιανής βραδιάς αγκάλιασμα,
όλα ξεχρεωμένα.
Πάρε Μαριώ τη ρόκα σου
κι έλα το φράχτη-φράχτη,
βάσανα που' χει η αγάπη.
Κι ας σε ρωτήσει η μάνα σου,
τι το' κανες τ' αδράχτι.