Η πιο όμορφη είσαι στο χορό,
μελαχρινή να σε χαρώ,
μοιάζεις φως μου σαν νεράιδα,
που στον κόσμο δεν ξανάειδα.
Να' ρθεις με το γοβάκι σου,
να δω το ποδαράκι σου,
κι ύστερα ας στραβωνόμουνα,
ζητιάνος ας γινόμουνα.
Εσύ μες σ' όλα τα χωριά,
φοράς ολόχρυσα φλουριά,
στο μετά, στο μετάξι κεντημένη,
περπατάς χαριτωμένη.
Ρίξε μου, φως μου, μια ματιά
έστω ας είναι και ψευτιά,
να μου γιατρέψεις το σεβντά
γιατί η καρδιά δεν νταγιαντά.