Τι θα γίνω ’γω με σένα, Παναγιώτη μου,
μου ’χεις φάει τη ζωή μου και τη νιότη μου.
Τρία χρόνια μ’ έχεις σκλάβα και με τυραννείς,
τρία χρόνια μ’ έχεις σκλάβα και με τυραννείς,
σε κατάλαβα, βρε ψεύτη, πως δε με πονείς,
σε κατάλαβα, βρε ψεύτη, πως δε με πονείς.
Ερχεσαι στη γειτονιά μου, για να μου μιλάς,
μπαινοβγαίνεις μεσ’ στο σπίτι κι όλους μας γελάς.
Μα η μάνα μου, να ξέρεις, πια θα σου το πει,
μα η μάνα μου, να ξέρεις, πια θα σου το πει,
που ’σαι ψεύτης, κατεργάρης, δε θα σε ντραπεί,
που ’σαι ψεύτης, κατεργάρης, δε θα σε ντραπεί.
Πριν σε δει, βρε, σήκω φύγε, πια μην κάθεσαι,
θα σε διώξει, Παναγιώτη, απεφάσισε.
Μ’ άλλονε θα με παντρέψει, θα στεφανωθώ,
μ’ άλλονε θα με παντρέψει, θα στεφανωθώ
κι από σένα Παναγιώτη θα λευτερωθώ
κι από σένα Παναγιώτη θα λευτερωθώ.