Ήλιε όμορφε,
ήλιε λαμπερέ,
άστρο πυρακτωμένο.
Φέξε μου μπροστά,
φέξε μου μακριά,
πίσω να μην ξομένω.
Τα ποδάρια μου,
να πατούν βαριά,
σαν το βουνίσιο ταύρο.
Να πατήσω μια,
να πατήσω δυο,
ανέφαλο να κάμω.
Απ’ τη ρόγα αυτή,
τον πλανήτη Γη,
να βγάλω το κρασί μου.
Να το πιω να ιδώ,
να οραματιστώ,
τη γέννα τη θανή μου.
Γη μου όμορφη,
γη μου καρπερή,
μάνα μου καλομάνα.
Συ μ’ ανάθρεψες,
συ με θέριεψες,
στου κόρφου σου το θάμα.
Και χρωστώ γι’ αυτό,
έναν οβολό,
κάτι κι εγώ ν’ αφήσω.
Το κορμάκι μου,
μες το χώμα σου,
σαν αποχαιρετήσω.