Τα λόγια του ερωτόκριτου, ποιός θα τα τραγουδήσει,
Τώρα που έγινε η ζωή, αρένα κι άγρια δύση.
Και εσύ έχεις χρόνια να φανείς, σ' αυτά εδώ τα μέρη,
Να μου χαρίσεις μια φωνή, σαν κρητικό μαχαίρι.
Κλαίει ο θεός στον ουρανό, στ' ανώγεια συννεφιάζει,
Κι ένα πουλί περαστικό, το σπίτι σου κοιτάζει.
Νίκο φωνάζει τρεις φορές, κι αυτό πετάει στα ύψη,
Και ψάχνει φως να αναληφθεί, σκοτάδι να το κρύψει.
Εσύ Βουνήσιος Πειρατής, τι γύρευες στη ''λύδρα'',
Να σου μετράει τη ζωή, του εφήμερου η κλεψύσρα.
Ήσουν μια στάμνα κι έσπασε, προτού να ξεδιψάσω,
Και ποιό σκοπό ανωγειανό, στα χείλη μου να πιάσω.