Στης ενοχής τη μουσική
συμπλήρωσα τα λόγια,
να ‘χουν να λένε οι καημοί
όταν αδειάζουν οι σταθμοί
από τα δρομολόγια.
Και κάθισα στα σκοτεινά
στο άδειο το βαγόνι,
ότι αγαπάω δυνατά
φεύγει σαν χελιδόνι.
Στις διαδρομές τις μακρινές
και μέσα στην ομίχλη
οι αναμνήσεις ακριβές
γι αυτούς που ζούνε στις σκιές
και ψάχνουν λίγη τύχη.
Και κάθισα στα σκοτεινά
στο άδειο το βαγόνι,
ότι αγαπάω δυνατά
φεύγει σαν χελιδόνι.