Μου είπες κάποτε παλιά
όλα θ’ αλλάξουν, θα ‘ρθει καλύτερη γενιά.
Δεν θα ξεχάσω τη φωτιά
που ‘χες ανάψει στην παιδική μου την καρδιά.
Θα σε θυμάμαι στο σκοινί
σαν ακροβάτης που τη ζωή ισορροπεί.
Πως μπόρεσες να είσαι εσύ
αυτός που βλέπω το έγκλημα να συγχωρεί.
Τώρα τα λόγια σου ξεχνάς
όλα τα δίκια ξεπουλάς
και βολεμένος πια
πίσω απ το τζάμι με κοιτάς.
Το αίμα σου έγινε νερό
και η φωνή σου ξεθώριασε με τον καιρό.
Όλα τους τα ‘δωσες θαρρώ
κι η αμοιβή σου, δουλεία με σίγουρο μισθό.
Το ξέρεις όμως δεν αρκεί
να χτίζεις σπίτι χωρίς θεμέλια στη γη.
Και θα ‘ρθει μέρα που γι αυτό
θα δώσεις λόγο με το παιδί σου δικαστή.
Τώρα τα λόγια σου ξεχνάς
όλα τα δίκια ξεπουλάς
και βολεμένος πια
πίσω απ το τζάμι με κοιτάς.