Είδα το θάνατο
με μαύρο αδιάβροχο
σ’ ένα σταθμό τρένων απόκοσμο...
Ήταν σε μια γωνιά
κι έπινε στα κλεφτά...
Είχε το βλέμμα μικρού παιδιού...
Μου `γνεψε σιωπηλά,
δεν ήταν για δουλειά...
''Αυτή `ταν...'', μου `πε, `'... ενός άλλου καιρού...''.
Κι ύστερα ήπιαμε
αλλόκοτα πιοτά,
που `χαν τη γεύση του υγρού σκοταδιού...
Κι άλλαξε,
γυναίκα λευκή έγινε ο θάνατος...
Και ψηλά μάς σήκωσε
αρχέγονος ο χορός
στον ήλιο μπρος...
Κι άλλαξε,
γυναίκα λευκή έγινε ο θάνατος...
Και ψηλά μάς σήκωσε
αρχέγονος ο χορός
στον ήλιο μπρος...