Έξω η νύχτα βάφεται σκυφτή,
κόκκινος καπνός,
τόσες φωτεινές επιγραφές
τόσο λίγο φως.
Κι ανατινάζονται τα λόγια
που ήθελα τόσο να σου πω
κατρακυλάνε σαν ποτάμια
σ’ έναν άγνωστο γκρεμό.
Όσο παλεύω να σε φτάσω
τόσο σε παίρνει μακριά
αυτός ο αέρας που σφυρίζει σαν να λέει
πότε ξανά...
Μέσα στου διαδρόμου τη σιωπή
στέκομαι σκυφτός,
χάνεσαι στης πόλης τη βουή,
φεύγω μονάχος.
Κι ανατινάζονται τα λόγια
που ήθελα τόσο να σου πω
κατρακυλάνε σαν ποτάμια
σ’ έναν άγνωστο γκρεμό
Όσο παλεύω να σε φτάσω
τόσο σε παίρνει μακριά
αυτός ο αέρας που σφυρίζει σαν να λέει
πότε ξανά...