Πιάτο από μέταλλο, δυο δάχτυλα νερό
στο ξύλινο δάπεδο σπιτιού που καταρρέει.
Κεριά ανάβω, στο πιάτο τ’ ακουμπώ
νιώθω την ανάσα σου το σώμα μου να καίει.
Γιατί η μνήμη να `ναι τόσο πικρή
γιατί να πρέπει να πονάω ακόμα.
Ακόμα και τώρα που δεν είσαι εσύ
ο λόγος που έσβηνα της μέρας το χρώμα...
Μια νύχτα στην άμμο, `Θα πέθαινα εδώ'
σκέφτηκες, γέλασα, τρελό στ’ άκουσμά του.
Μα αφήνει στ’ αλήθεια, το Χώμα το υγρό
επάνω στον έρωτα τη γεύση του θανάτου...
Γιατί η μνήμη να `ναι τόσο πικρή
γιατί να πρέπει να πονάω ακόμα.
Ακόμα και τώρα που δεν είσαι εσύ
ο λόγος που έσβηνα της μέρας το χρώμα...