Απ’ τη μια στιγμή στην άλλη,
κόβεται όλη η ζωή μου
κι εγώ να πεθαίνω.
Όλα τα όνειρα κομμάτια,
σβήσαν πάλι στο κορμί μου,
εδώ και περιμένω.
Μαζί σου χάνομαι,
μαζί σου καίγομαι.
Κι εγώ το ίδιο αισθάνομαι.
Το παρακάναμε.
Δεδομένη μ’ είχες,
πάντα παραπονεμένο.
Δεδομένο μ’ είχες,
κάθομαι και περιμένω.
Δεδομένη μ’ είχες
κι όσο κι αν περιμένω,
δεδομένο ήταν
πως εμείς θα χάναμε το τρένο.
Πάλι, πάλι, πάλι, πάλι,
όνειρο θα λες,
μεσ’ στην άδεια αγκαλιά σου.
Πάλι, πάλι, πάλι, πάλι,
όνειρο θα ζεις,
μεσ’ στη τρέλα τη δικιά σου,
πουθενά δε θα με βρεις.
Δεδομένο μ’ είχες...
Δεδομένη σ’ είχα...
Δεδομένο μ’ είχες
κι όσο κι αν περιμένω,
δεδομένο ήταν
πως εμείς θα χάναμε το τρένο.
Δεδομένο μ’ είχες,
πάντα παραπονεμένο.
Δεδομένη μ’ είχες,
κάθομαι και περιμένω.
Δεδομένο μ’ είχες
κι όσο κι αν περιμένω,
δεδομένο ήταν
πως εμείς θα χάναμε το τρένο.