Στον κόσμο σου που στέκεσαι
και λες είναι δικός σου,
κανέναν μην ανέχεσαι
να ‘ναι αφεντικό σου.
Στον κόσμο σου ένας χορός
στο χρόνο που ‘χει μείνει
τη μια σου μοιάζει δροσερός
την άλλη σαν καμίνι.
Για δρασκελιά είναι μικρός.
Για μια στροφή μοιραίος.
Για μια γουλιά γλυκόπικρος
για ρουφηξιά ωραίος.
Τον κόσμο σου όσοι κυβερνούν
να ξέρεις τον λερώνουν
παραμυθιάζουν και περνούν
και νοίκια δεν πληρώνουν
Με μια αγκαλιά σου πιάνεται
μ’ ένα φιλί τον έχεις
στη προδοσία χάνεται
κι εσύ δεν τον αντέχεις
Δως τους κλωτσιά να φύγουνε
γροθιά να πέσουν κάτω
την ανθρωπιά σου θίγουνε
και σε τραβούν στον πάτο.