Ποιος είδε λύκο σπιτικό
και κάπρο μερωμένο,
ποιος είδε σκύλο γερμανό
σ’ ελληνικό κονάκι.
Βαριά τον εβαρέσανε
των ανταρτών τα βόλια
χύθη ρουμιά το αίμα του
και θόλωσε το μάτι.
Θωρεί μιαν πόρτα ομπροστά
και κρούει παρεκαλώντας
άνοιξε μάνα ‘μ, άνοιξε
γιατί είμαι λαβωμένος.
Εμένα τονε γιόκα μου
εψές πουρνό τον πήραν,
πουρνό το πήραν τις αυγές,
το δείλι τονε σώσαν.
Κι αυτά μου τα ξερόχερα
τον έθαψαν στο χώμα.
Ποιος είσαι εσύ όπου μου κρους
κι όπου με κράζεις μάνα.
Εγώ είμαι βάβω μου ο φονιάς
που εχάλασε το γιο σου,
πιάσε με εδώ που κείτομαι
σαν σκύλος να ψοφήσω.
Ανοίγω την πορτούλα μου
σε βάζω στο κονάκι,
ανοίγω το κρεβάτι μου
σε βάζω στα στρωσίδια.
Ανοίγω τη ψυχούλα μου
σε βάζω στην καρδιά μου,
γιατί έχεις μάνα μακριά
και πικροκαρτερά σε.