Η γλώσσα μου στυφή σαν αγκορτσόμηλο αγίνωτο
κι η δαγκωμένη μου φωνή πιπίγκι αφτιασίδωτο
Εγώ; Καλά δεν τραγουδώ! Μες το λαιμό έχω βάτα
της αλεπούς το ουρλιαχτό, του Φουρογιάννη στράτα!
Που `μάθαν στα πνεμόνια μου καημούς να ανασαίνω!
Γι’ αυτό τρυφή δε θα με δεις το γλέντι σου να σέρνω|
Κι αν τους φαντάζεις τ’ αηδονιού, μου μοιάζεις νυχτερίδα
που τρως τα βράδια ό,τι πατά της Δύσης η αρίδα!
Να τα πούμε;
'Ει! Σας μάζωξα, αλάνια μου μουσικογυρισμένα
αλλιώς να καλαντάρουμε τα ντόπια μας στα ξένα!
Βαρέστε κλαμπατζίμπανα, γκαρίξτε απ’ τη σπλαχνιά σας!
Παίξτε και λούπες παλιακές να θυμηθούν τα’ αφτιά σας!
Οι συνηχήσεις πως κρατούν τα οκτάηχα στα ίσα
πριν μπήξουνε τους τρόπους μας σιμά στα κυπαρίσσια
Δεν την παλεύω τη βολή κι η φήμη με κιοτεύει!
Κι όσοι κουφοί μ’ ακούτε εδώ, η λευτεριά κοντεύει!
πείτε, ωρ’ αδέρφια ανάργυρα, παραλογές και λόγια
γιατί ήρθε η ώρα για να μπουν στερφά γαλάρια χώρια
Αυτός ο κόσμος σκούριασε κι ο αγέρας φέρνει φρέσκο
του φούρνου ονείρατα καυτά, γλυκό σορόπι! Πιες το!
Της μνημοσύνης το νερό μ’ αθάνατο βοτάνι
κι αφού λιγούριασες ντροπή, πες την ευχή μου, πιάνει!
Σ’ αυτούς που ξέχασαν; Χαρές! Και στους εχθρούς μου αγάπη!
Μονάχα αυτή χρωστάω, ωρέ! Μονάχα μιαν αγάπη!
Στύψτε και την καρδούλα μου κι ό,τι έχει για να βγάλει
σταλάξτ’ εκείνης το δεντρί, να ξανανθίσει πάλι.
Κι όσο υπάρχουν άνθρωποι ταπεινοφρονημένοι
θα χαίρουμαι χορεύοντας, ο Χάρος ν’ αποθαίνει!
Κι αν κόψει λόρδα, δε θα φάω της μουσικής τη σάρκα!
Τα σύμπαντα δυο χουλιαριές δε θα τα κάνω τζάμπα
Συγγνώμη τραγουδιάρηδες , αν σας χαλώ την πιάτσα
συγγνώμη απέθαντοι σκοποί, για τούτα εδώ τα φάλτσα!
Μασά η λατέρνα η φτωχικιά κι ο δίσκος γρατζουνάει
ξεκούρδισε κι ο ταμπουράς, το ράδιό μου χαλάει!|
Σας το `πα εμείς θα σκούξουμε μέχρι ν’ αναθαρρήσουν!
Σαν Βόμβοι ζουζουνίστε τους, μια βόλτα ίσα ν’ ανθίσουν
γκαστρώστε τα λουλουδικά κι αφήστε να ευωδιάσουν
Βρέ! Ας κελαηδήσουν τα πουλιά κι εμάς ας μας ξεχάσουν!
'Ει! Δώσ’ μου να πιω, μαγκίτη μου, ρακή να βγει αλήθεια
Όλα ίδια, κόπια ίδια, όλα κόπια ίδια
Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννάν οι κότες
Κι όσες απ'αυτές ουρλιάζουν, μόνο τα μάτια τους βγάζουν!
Ο κλαψιάρης έφαγε τον τραγουδιάρη!
Το πρωινό πουλί πιάνει το σκουλήκι!
Σάπια σανίδα ποτέ μην πατάς!
Και πέτα, καλαντάρη μου, ωσάν τη μέλισσα!
Μου μάθαν στα πνεμόνια μου καημούς να ανασαίνω!
Γι’ αυτό τρυφή δε θα με δεις το γλέντι σου να σέρνω.
Συγγνώμη τραγουδιάριδες αν σας χαλώ τη πιάτσα.
Συγγνώμη απέθαντοι σκοποί, για τούτα δω τα φάλτσα!
Δε την παλεύω τη βολή κι η φήμη, με κιοτεύει!
Κι όσοι κουφοί μ’ ακούτε εδώ! Η λευτεριά κοντεύει!
Κι όσο υπάρχουν άνθρωποι ταπεινοφρονημένοι,
θα χαίρουμε χορεύοντας, ο Χάρος ν’ αποθαίνει!