Τώρα κρυώνεις και φοβάσαι όλα αυτά που θα ζήσεις
τις θάλασσες που θα γυρίσεις
τα χρόνια κεριά να τα σβήσεις
Ψάχνεις γωνιές σκοτεινές να μπορείς να ξεχάσεις
μια όαση να ησυχάσεις
μια θύελα για να ξεσπάσεις
Θα περιμένω εδώ μέχρι να `ρθει ξανά καλοκαίρι
Θα περιμένω κι ας ξέρω πως τίποτα δε θα σε φέρει
Θα χτίσω ένα σπίτι που θα λάμπει τα βράδια
Θα γράφω στη σκεπή του αν κανένας σε ξέρει
Τις ώρες που θα λείπεις
θα ζωγραφίζω στο χώμα
Γιος δανεικός της λύπης
Μη με ξεχάσεις ακόμα
Η μέρα σαν χαράζει
τη μοναξιά μου ξορκίζει
Τίποτα να σου μοιάζει
τίποτα να σε θυμίζει
Τώρα οι σκέψεις καρφώνονται σ’ όσα δεν έχεις
στις μέρες που πια δεν ελέγχεις
αδειάζεις το νου σου και τρέχεις
Μιλάς σιγά, δεν ακούς, οι φωνές σε φοβίζουν
τα σύννεφα σε τριγυρίζουν
οι τόποι σου δε σε γνωρίζουν
Θα περιμένω εδώ μέχρι να `ρθει ξανά καλοκαίρι
Θα περιμένω κι ας ξέρω πως τίποτα δε θα σε φέρει
Θα χτίσω ένα σπίτι που θα λάμπει τα βράδια
Θα γράφω στη σκεπή του αν κανένας σε ξέρει
Τις ώρες που θα λείπεις
θα ζωγραφίζω στο χώμα
Γιος δανεικός της λύπης
Μη με ξεχάσεις ακόμα
Η μέρα σαν χαράζει
τη μοναξιά μου ξορκίζει
Τίποτα να σου μοιάζει
τίποτα να σε θυμίζει