Οι νύχτες θηλιά στο λαιμό, ένας άγριος βράχος
που διψάει να κρυφτεί στο βυθό και κοιμάται μονάχος.
Τις νύχτες θα είμαι φωτιά, μακριά να κοιτάζεις,
θα είμαι θλιμμένη ματιά, να μ’ αγκαλιάζεις.
Τα χρόνια, αγάπη μου, είναι χρόνια στην πλάτη μου,
είναι λάθη που μέσα τους έζησα, πόνεσα.
Έτσι μαθαίνω να ζω.
'Ολα εκείνα που ξέχασα είναι μάχες που έχασα,
είναι μια φυλακή που υπηρέτησα
κι έμεινα μόνος εκεί να ξεχνώ.
Σε θυμάμαι εκεί να γελάς και γυμνή να χορεύεις
στις βροχές μακριά να πετάς, μετά να τις κλέβεις.
Τα φώτα ανάβουν ξανά, η μέρα με πνίγει
να ξέρεις θα είμαι κοντά, δεν έχω φύγει.