Μου σπάσανε τον μπαγλαμά
κάτι παλιόμαγκες εψές αργά.
Τον σπάσανε και φύγανε,
τα τέλια μ’ απομείνανε.
Ντρίγκι ντρίγκι, ντρίγκι ντρίγκι,
μου ’διωχνε τον πόνο,
ντρίγκι ντρίγκι,
και κυλούσε η παλιοζωή.
Τον είχα σαν μικρό παιδί
και βασιλιά μες στο τσαρδί.
Αυτός με παρηγόραγε,
αυτός με καταλάβαινε.
Ντρίγκι ντρίγκι, ντρίγκι ντρίγκι,
μου ’διωχνε τον πόνο,
ντρίγκι ντρίγκι,
και κυλούσε η παλιοζωή.
Με τις γλυκές του τις πενιές
μου γιάτρευε πολλές πληγές.
Τώρα στο έρμο μου τσαρδί,
αχ ποιος θα με παρηγορεί;
Ντρίγκι ντρίγκι, ντρίγκι ντρίγκι,
μου ’διωχνε τον πόνο,
ντρίγκι ντρίγκι,
και κυλούσε η παλιοζωή.