Χαράματα χωρίσαμε
σ’ αυτό το σκαλοπάτι
και δεν μου ξαναμίλησες
από ένα σου γινάτι.
Και τώρα μου ‘ρχεσαι τρελή
συγνώμη να ζητήσεις
μα τη φωλιά που γκρέμισες
πως θα την ξαναχτίσεις.
Φύγε, φύγε
δεν σε συγχωρώ.
Φύγε, φύγε
μόνος θα τη βρω.
Το σπίτι είχε δυο κλειδιά
και σου ‘δωσα το ένα
για τη βρίσκεις όμορφα
κι εσύ μαζί μ’ εμένα.
Έφυγες και την πάτησες
κι ήρθες μετανιωμένη
κι αυτή την πόρτα που χτυπάς
για ένα είναι κλεισμένη.
Φύγε, φύγε
δεν σε συγχωρώ.
Φύγε, φύγε
μόνος θα τη βρω.