Πες μου, πες μου
πόσα ζωγράφισες σκίτσα γκρίζα απ' τις πληγές μου
απ' τις πληγές μου...
Βρες μου, βρες μου
τις ζωγραφιές που απομείναν απ' τις χαρές μου
απ' τις χαρές μου...
Ζωή πόσα μου δίνεις, πόσα παίρνεις;
μου τη δίνεις...μου τη δίνεις!
Εκεί που λες ο φόβος μένει,
ανασταίνει κάτι που αρρωσταίνει
Ύστερα φεύγει και γεμίζει το δωμάτιο φως
πληγές για κάγκελα,σοβάς για ουρανός
και κάποιο τρένο στα όνειρα σου τρόπος διαφυγής
μια κρυψώνα θα σου βρει για να κρυφτείς.
Να κρυφτείς απ' όλα αυτά που 'φτιαξες για σένα
χτισμένα να περιμένουν σε λιμάνια ξεχασμένα
Που είσαι εσύ, που είναι όλα αυτά τα παιδικά σου;
Σε ποια λιμάνια έχουν αράξει τα όνειρά σου;
Σε ποια φουρτούνα πέθανε το θάρρος;
Μήπως ο χάρος μοιάζει της ελπίδας φάρος;
Ζωή πόσα μου δίνεις;
Φωνές που αναβλύζουν μες στα βράδια
οι πληγές μου...
χώμα και στάχτη ρίχνουν στα όνειρά μου
οι ενοχές μου...
Ζωή πόσα χαρίζεις και γι' αντάλλαγμα τι παίρνεις;
το τσακίζεις...το τσακίζεις!
Καθόλου στρες,πες,νιώσε ότι θες,
υπερβολές καν' τες να νιώθουν αληθινές
και στο χτες δώσε ζωή σ' απλές στιγμές
να ξεφύγω απ' τα εγκόσμια μου λες
Όμως γυρνάς εκεί στους φίλους τους παλιούς
στην Αργυρούπολη,στα πάρτυ σε καιρούς
που οι φίλοι απλοί αγκαλιάζανε την κάθε σου στιγμή
τον Στάθη, τον Χρίστο και το Πιτ
κι ο χωρισμός μετά, λίγο φαρμάκι στο κρασί
νοθεύοντας την κάθε σου ελπίδα για ζωή
Κι ύστερα εγώ, μαζί σου αδερφός και κολλητός
στα τραγούδια μας για φόντο ο θεός.
Ζωή πόσα μου δίνεις;
Υπάρχουν όμως και στιγμές
που ο φόβος φεύγει όταν το θες
Το κλάμα γίνεται σιωπή
και μια αγκαλιά για φυλακή.
Υπάρχουν όμως και στιγμές
που ο φόβος φεύγει όταν το θες
Το κλάμα γίνεται σιωπή
και μια αγκαλιά για φυλακή.
Υπάρχουν όμως και στιγμές
(Πες μου, πόσα ζωγράφισες σκίτσα γκρίζα;)
που ο φόβος φεύγει όταν το θες
(Βρες μου, τις ζωγραφιές που απομείναν)
το κλάμα γίνεται σιωπή
(Ζωή πόσα μου δίνεις;)
και μια αγκαλιά για φυλακή.
Ζωή πόσα μου δίνεις;
Πόσα χαρίζεις;
Και γι' αντάλλαγμα ότι παίρνεις το τσακίζεις...