Απόψε πρόβαλε γυμνή, σαν τέρας, η Σελήνη,
κι άβυσσος πόθου τη δονεί:
την είδαν όλοι, από νωρίς, τις πόρπες της να λύνει,
σαν να διψούσεν ηδονή…
Τι να’ δε, ξάφνου, εδώ, στη γη, - και τόσο το λιμπίστη,
που έχουν με πάθος κρεμαστεί,
σαν να’ θελαν να λυτρωθούν, απ’ την παλιά την πίστη,
κι οι δυο της οι νεκροί μαστοί;…
Παρθένα στείρα και βουβή, -κι όμοια με σαλαμάντρα,
στα βαθιά βράδια τ’ αττικά,
πώς έτσι, απόψε, φρένιασε να σμίξει τρελά μ’ άντρα,
και φλογερά, κι εκστατικά;…
Τι κι αν η νύχτα γέρνει αργά, μες στα πυκνά τα ερέβη,
κι αλλόκοτα μεθούν οι ανθοί;
Στη δύση, εκείνη, μοναχή, που κείτεται και ρεύει,
ζητεί του κάκου να ευφρανθεί…