Είπα, δεν έχει βάθος πια ο έρωτας,
όποτε θέλω απ’ τα νερά του βγαίνω,
μα το κορμί μου μέσα σου το έχασα
και σαν βουτιά γλιστρώντας κατεβαίνω,
κατεβαίνω, κατεβαίνω.
Βαριά την πήρα τη βραδιά,
τα λόγια, τα φιλιά
και πέφτει πάλι η καρδιά
σαν πέτρα στα βαθιά,
βαριά την πήρα τη βραδιά,
τα λόγια, τα φιλιά
και πέφτει πάλι η καρδιά
μαζί σου στα βαθιά.
Είπα, αφού είναι έτσι όλοι οι άνθρωποι,
όσο θα μεγαλώνω, θα σκληραίνω,
μέχρι να γίνω απ’ έξω φλούδα άτρωτη,
μα από μέσα πάντα θα πεθαίνω,
θα πεθαίνω, θα πεθαίνω.
Βαριά την πήρα τη βραδιά,
τα λόγια, τα φιλιά
και πέφτει πάλι η καρδιά
σαν πέτρα στα βαθιά,
βαριά την πήρα τη βραδιά,
τα λόγια, τα φιλιά
και πέφτει πάλι η καρδιά
μαζί σου στα βαθιά.