Εσύ κερά μου, εσύ,
εσύ τη λέξη σ’ αγαπώ μην ξαναπείς ποτέ σου.
Μην ξαναπείς ποτέ σου
η αγάπη δεν εταίριαξε με τις επιλογές σου.
Εσύ που σβήνεις,
εσύ απού σβήνεις όνειρα κι απ’ τη ζωή σου ανθρώπους.
Να ‘ναι καλά κερά μου,
να ‘ναι καλά απού σου ‘μαθε τέτοιους ωραίους τρόπους.
Αν κάτι κοπελιά μου,
αν κάτι δε συγχώρεσα ποτέ στον εαυτό μου.
Ποτέ στον εαυτό μου είναι,
είναι ότι δεν άξιζες και σ’ είχα σαν θεό μου.
Όντε μιλούν κερά μου,
όντε μιλούν για έρωτα, για αγάπη και για πάθος.
Να φεύγεις κερά μου,
να φεύγεις μα ότι έκανες ως τώρα ήτανε λάθος.
Μπορεί να κλαίω, να κλαίω μέσα μου,
μπορεί να κλαίω μέσα μου, να φταις και να ‘χω σπάσει.
Να φταις και να ‘χω σπάσει, όμως,
όμως πως δεν περνώ καλά στ’ αυτιά σου δεν θα φτάσει.
Σου ‘δωκα μα δεν κράτησες
σου ‘δωκα μα δεν κράτησες, δεν άκουσες τσι λέξεις.
Δεν άκουσες τσι λέξεις
μ’ έκαμες και σε πίστεψα, μα εσύ ήρθες για να παίξεις.
Μου λείπεις, δε λέω μου λείπεις,
μου λείπεις όμως δεν πονώ σαν πρώτα που πονούσα.
Σαν πρώτα που πονούσα,
ίσως γιατί δεν σ’ αγαπώ όπως σε αγαπούσα.
Το τέλος κερά μου, το τέλος,
το τέλος του παραμυθιού δεν το ‘γραψα ακόμα.
Είναι νωρίς κερά μου,
είναι νωρίς αν θαρρείς πως έκλεισα το στόμα.
Το τέλος του παραμυθιού δεν το ‘γραψα ακόμα.