Αφού τα ντέφια σώπασαν
και οι φωνές χαθήκαν
κι αφού τα φώτα έσβησαν
και την αυλαία κλείσαν.
Πλανεύτρα είναι η μοναξιά
θαρρείς σ’ ελευθερώνει,
μα ξάφνου κάτι γίνεται
και την καρδιά ματώνει.
Σε βλέπω πάλι εδώ μπροστά
να τραγουδάς νταλκάδες
κι εγώ με το λυράκι μου
σκαρώνω μαντινάδες.
Να ξέρεις πως στη μοναξιά
την αγαπώ σαν φίλο,
γιατί η ζωή που κάνουμε
είναι ακριβώς το ίδιο.
Καλύτερα και οι δυο μαζί
παρά ο ένας μόνος,
μισή να μείνει η μοναξιά
να ‘ναι μισός κι ο πόνος.
Η ώρα ήρθε φίλε μου
ξανάναψαν τα φώτα,
μα τίποτα δεν άλλαξε
μες στης ζωής τη ρότα.
Είναι και η συνήθεια
σε φέρνει και σε πάει,
ώρες θαρρείς πως σε μισεί,
άλλες πως σ’ αγαπάει.
Δυο παραστάσεις η ζωή
είναι για τον καθένα,
η μια με γλέντια και χαρές
η άλλη στα χαμένα.
Γι αυτό σου λέω κάθισε
τις πίκρες να μετρήσεις
κι αν δεις ότι σου λείπει μια
χαρά να την ποτίσεις.
Καλύτερα και οι δυο μαζί
παρά ο ένας μόνος,
μισή να μείνει η μοναξιά
να ‘ναι μισός κι ο πόνος.