Σαν παίρνω έναν κατήφορο
στην άκρη, στο ποτάμι,
άιντε, ρούσσα παπαδιά,
και το ποτάμι ήταν θολό,
θολό, κατεβασμένο,
σέρνει λιθάρια ριζιμιά,
άιντε, ρούσσα παπαδιά,
δέντρα ξεριζωμένα,
σέρνει και μια,
άιντε, ρούσσα παπαδιά,
σέρνει και μια πικρομηλιά
τα μήλα φορτωμένη
κι απάνω στα κλωνάρια της,
άιντε, ρούσσα παπαδιά,
δυο αδέρφια είν’ σκοτωμένα,
το ‘να το λένε Νικολή,
τον άλλο Δημητράκη.