Οἱ σκοτωμένοι ξεκουράζονται κάτου ἀπ’ τὸ χῶμα,
μὰ ἐδῶ, πάνου ἀπ’ τὸ χῶμα μᾶς σκοτώνουν κάθε μέρα,
σκοτώνουν κάθε μέρα τὴν ἐλπίδα μας
σκοτώνουν κάθε μέρα στὸ κατώφλι μας τὸ φῶς
καὶ τὴ μικρὴ γαλήνη τοῦ στρωμένου τραπεζιοῦ
καὶ τὸ φιλὶ ποὺ κλάει στὴν ἄκρη τῶν χειλιῶν μας
κι ἀκόμα δὲν μποροῦμε νὰ πεθάνουμε
δὲν μποροῦμε.
Этот текст прочитали 286 раз.