Τους μουσικάντηδες θαρρώ πρώτους κατάπιε το θεριό
σου λέω και πια δεν κρένουν
Στους θεατρίνους της σκηνής ήρθε το κτήνος της χλιδής
και μες στο ψέμα ζούνε
Οι ακριβοί ψωνίζονται φτηνά στα μάταια στενά
της πάρτης και της φήμης
Κι ο κόσμος πια πώς να σκεφτεί, πώς να δακρύσει, να νοιαστεί
να γένει κόσμος πάλι;
Κι ο πιο ατάλαντος εγώ, είπα σκουλήκι να γενώ
να σκάψω και να μάθω!
Μα μες στα χούματα ο φτωχός
ζήλεψα τα’ άστρα και το φως κι είπα να ξαναπάθω.
Το αγρίμι πάει στους ποιητές, κάνει τα χέρια τους οπλές
κι όλο μουντζούρες κάνουν!
Πλέκει φαρμάκι κι αγιασμό, ντύνει ρουμπίνια το σταυρό
κι ο κάτω κόσμος πάνω...
Γύρω μου σπάνιοι σωρό να σκαρφαλώνουν το βουνό
της πάρτης και της φήμης
Κι ο κόσμος πια πώς να σκεφτεί, πώς να δακρύσει, να νοιαστεί
να γένει κόσμος πάλι;
Ο πιο φριχτός είμαι εγώ κι είπα σκουλήκι να γενώ
να σκάψω και να μάθω!
Μα μες στα χούματα ο φτωχός
ζήλεψα τα’ άστρα και το φως κι είπα να ξαναπάθω.